Chodzący ideał

 W drodze do ideału

    Sadzę, że trudno byłoby znaleźć osobę idealną w 100% może nawet mogłabym się założyć? Taki chodzący ideał to chwilowe zjawisko, które łatwo spotkać w drodze do swojego własnego ideału. Dlaczego tak łatwo dojrzeć taki jednorazowy chodzący ideał, to bardzo proste! Pojawia się on na chwilę, by zabłysnąć swoją doskonałością i zniknąć w niebycie, zostawiając nas w przekonaniu o własnym nieudacznictwie.

    Czy jest coś złego w tym, że chcemy robić coś dobrze i szlifujemy tę umiejętność krok po kroku, każdego dnia, aż osiągniemy mistrzostwo nasza technika jest idealna, czas doskonały, a my jesteśmy wspaniałością i cudem tego świata. Piękne prawda? Gorzej gdy wsadzamy siebie do idealnej klatki .zarzucamy idealne sieci i sami siebie w nie łapiemy.

Złota klatka ideału

    Co można w takiej złotej klatce ideału, stworzyć? No co? Nawet sobie nie zdajemy sprawy, że właśnie pozbawiliśmy siebie szansy na stworzenie czegoś pięknego niepowtarzalnego idealnego. Zamykając się w klatce już na wstępie nakładamy sobie ograniczenia, co można czego nie można. Świat w klatce i poza nią, mówisz to jest dobre a tamto nie!

    Wycinamy swój kawałek podłogi odgradzamy go czym się da i tylko w tej zamkniętej przestrzeni tworzymy idealny świat.  Zaraz powiesz, ale medytacja przecież jest takim odsunięciem się od szumu świata, tak ale nie ograniczeniem myśli w ciszy jesteśmy nie ograniczeni. Natomiast w złotej klatce ideału tworzymy własne schematy lub przyjmujemy cudze zasady idealnego życia, świata, postępowania, stajemy się idealnie ograniczoną maszynką, wytworem idealnej klatki.

    Możemy poruszać się po jednych torach, utartym szlakiem,  każde zboczenie z kursu to katastrofa. Taki jednorazowy chodzący ideał nadaje się w sam raz do wirtualnego świata, jest fantastyczną pożywką dla mediów społecznościowych i świetnie prezentuje się na kolorowych obrazkach. Natomiast w świecie realnym, po bliższym poznaniu okazuje się, że ten chodzący ideał jest raczej jednorazowy, sztuczny i zwyczajnie jest wytworem złotej klatki, a nie wolnej myśli i doskonałości wszechświata.

Nieidealny ideał

    Najprostszym sposobem pozbycia się frustracji związanej z poszukiwaniem ideału jest przyznanie sobie prawa do popełniania błędów, świadomość własnej niedoskonałości to pierwszy krok nieidealnego ideału.

    Zapatrzenie się w chodzący ideał może sprowadzić nas na manowce, a kiedy ockniemy się z tego snu będziemy zadziwieni jakim cudem się znaleźliśmy w takim miejscu. To nie cud lecz zwyczajny zachwyt nad jednorazowym ideałem i pragnienie tego samego -  miecia i bycia - wprowadził nas na tor tej wąskotorowej kolejki.

Doskonałego  dnia

Irena Majoch

 49/365