Kolorowe Smaki Życia - Moja Przestrzeń Twórcza - Irena Majoch

Można odpłynąć      Czemu nie, wskakuję do łódki wyobraźni, płynę w świat fantazji, nieprzenikniony i niewyobrażalny, wiecznie żywy lecz czy prawdziwy. Stop, tą drogą dzisiaj nie pójdziemy raz, że mamy poniedziałek i starujemy w nowy tydzień, a dwa to ostatni dzień miesiąca, więc darujemy sobie filozoficzne dywagacje.      Sygnał do odpłynięcia myślom dał Poranek, podsunął obraz wzgórza chmur nad lasem z wyraźną zachętą, oderwania się od rzeczywistości, ale dlaczego właśnie dzisiaj? Pytanie to pozostanie zagadką… Każda pora dobra      To trzeba porankowi przyznać, racje ma w tym względzie twierdząc, że każda pora dobra, bo z pomysłem odpłynięcia zjawił się przecież przy porannej kawie, a nie na środku ruchliwego skrzyżowania. Co takiego się stanie jeśli odpłynę na chwil parę, w krainę wyobraźni, świat którego nie ma i jest jednocześnie, w inny wymiar z inną perspektywą patrzenia?      Nie wydarzy się nic strasznego, a może nawet przyjemność lekkości obcowania ze światem w k

Jak słoneczny   rozbłysk      Wesołość od rana, taka bez powodu jest bardzo przyjemnym stanem i byłoby fantastycznie gdyby stał się czymś naturalnym, no może nie w jakiś dziwnych euforycznych odmianach, ale na przyzwoitym umiarkowanym poziomie, czemu nie?      Ot taka dywagacja z rana na kanwie przebłysku geniuszu, który nawiedził mnie niczym słoneczny rozbłysk, pojawiła się wznosząc poczucie wesołości z umiarkowanego na wyższy level. O co chodzi z tym przebłyskiem w rozbłysku      Chociaż brzmi abstrakcyjnie jest to bardzo proste zjawisko, które przytrafia się nam stale, jedni je dostrzegają inni nie, ale wszyscy w jakimś stopniu zostali nim dotknięci. Takie przebłyski geniuszu nawiedzają nas w postaci myśli zupełnie nie na temat, skojarzeń, obrazów, słów zasłyszanych, fraz które dotyczą odległych kwestii, ale w jakiś cudowny sposób odblokowują nasze tajemne schowki i otrzymujemy odpowiedź   na nasze pytanie, które zadaliśmy kiedyś.      Odpowiedź którą otrzymuje w tym prz

Podróż bez celu      Spotkanie w cichości poranka jest superaste, kawusia wypijana w spokoju, bez tego nerwowego podrygu, że coś, gdzieś, ktoś. Rzadkie, ale jednak pojawiają się takie poranki, gdy śpi cały dom, a cisza aż w uszach dzwoni koi sama z siebie cały system nerwowy, niczym cudowny balsam.      Nawet sugestia Poranka o odpowiedziach co to w tej ciszy mieszkają nie była w stanie zakłócić błogości chwili. Dostrzegam kątem oka szemrzący strumyk słów, o celu podróży i korzystaniu z ciszy walorów, podążę za nimi powoli kropelka, po kropelce. Powaga sytuacji osobistego rozwoju      Nic z tych rzeczy, żadnej powagi sytuacji nie wyczuwam i nie ma żadnego powodu, aby nadawać temu jakieś nadzwyczajne znaczenie. Wiele mówi się o ciszy, no może ostatnio coraz częściej, bo temat to zacny, modny i zwyczajnie wartościowy. Ta cisza została co nieco zepsuta przez medytacyjną falę, nawet najpiękniejsze idee, koncepcje można zepsuć ich nadmiarem, bo jak mówi stare przysłowie co za dużo