Kolorowe Smaki Życia - Moja Przestrzeń Twórcza - Irena Majoch

Fanfary dźwięk      Poranek bez żadnych spektakularnych wyczynów, zachowuje się jakby nic, a nic się nie działo. A przecież wakacji koniec, to początek roku szkolnego.      Cała rzesza osób zaangażowanych w ten edukacyjny rytm wywraca zwój dzień do góry nogami, bowiem tak wiele trzeba przeorganizować, a ten spokój zachowuje, żadnej ekscytacji końca i początku nie odczuwając. Zwyczajny cykl      Można i tak do tego podejść, jednak trudno spokój zachować i zupełną obojętność, przed zbliżającym się nowym okresem, o utraconych przyjemnych chwilach beztroski wakacyjnej nie wspomnę. Jakże często to pożegnanie wakacji było nie tylko zwykłym żegnaniem się z czasem wolnym, ale także z miłością, miłostką, romansem, zakochaniem, zauroczeniem…      Wszak czas relaksu, sprzyja także uczuciowemu rozprężeniu, bez spinki uczucia uwolnione znajdują sprzyjającą przestrzeń i pławią się w niej, nas do niej wciągając. Po takiej wakacyjnej kąpieli trudno jest powrócić do zwykłego prysznica rzecz

Dylemat     To kolejny już dzień gdy patrzę w me okno i trudno powiedzieć, co z tych mazideł poranka wyniknie. Obraz jest tak niejednoznaczny, że można go podesłać do komnaty w której zajmują się dylematami, ba może nawet szyframi.      Nie jest to co prawda dylemat wielkiej rangi lecz zagwozdka z którą sobie poradzimy,   bo ona sama do rozwiązania nas doprowadzi. Kocha, lubi, szanuje…      Jednakże samo pojawienie się dylematu wraz z nastaniem poranka, nasunęło mi wspomnienie z dzieciństwa gdy, bose stopy zanurzone w trawie skropionej rosą niosły w głąb łąki kwieciem zasypanej, by znaleźć ten jeden jedyny kwiat co na pytanie odpowie. Dziecięcy świat do pewnego momentu był niezbyt skomplikowany, pytania i odpowiedzi proste, można było odnaleźć wszędzie.      Prostota tego świata znika gdy dorastamy i już nie zrywamy płatków róż, by znaleźć odpowiedź na pytanie kocha, lubi, szanuje… o nie, jako dorośli to już zmagamy się z dylematami. Siłujemy się z tymi problemami, bo są ta

Rozjaśnić smutne spojrzenie      Oczywiście łatwiej jest witać dzień z radosnym świergotem, gdy słoneczny blask przenika wszystko na wskroś, ale zachowaj radość, gdy Porankiem zawładnęła szaro-bura mokra masa.      Niektórzy już popadają w melancholię, mówiąc - na wiele to liczyć nie można i takie tam bzdety pesymistyczne, które zupełnie pominę, bo nie mają nic wspólnego z radosnym spojrzeniem. Optymizmu 100%      Zaraz usłyszę, że to nie jest możliwe, bowiem są sytuacje na które nie mamy wpływu wówczas trwanie w nieustanym zadowoleniu  wręcz wykracza poza granice wytrzymałości. Ale kto ustala te granice? Kto określa możliwości? W zderzeniu z takimi twierdzeniami przychodzi mi na myśl odpowiedź jedna, nie można być trochę w ciąży albo jesteś w ciąży albo nie, żadna filozofia. Dokładnie tak samo jest z optymizmem jest na 100%, albo go nie ma.      Można trochę poudawać, ale prędzej czy później włączy się tryb autopilota i następuje powrót do zapisanego na twardym dysku pamię